dag 9 en 10
Blijf op de hoogte en volg Barry
04 Augustus 2018 | Georgië, Vardzia
Dinsdag 31 juli,
Vandaag hebben we Borjomi achter ons gelaten en zijn op weg gegaan naar onze laatste bestemming in Georgië, Vardzia. Borjomi viel een beetje tegen. In die omgeving zijn veel onderdelen van het programma "Wie is de mol" opgenomen maar voor ons viel er weinig te beleven. Twee uur in een boemeltreintje naar Bakuriani, een uur wachten, en weer twee uur terug trok ons niet erg. En ook de sterrenwacht in Abastumani bleek overdag gesloten voor publiek.
Onderweg naar Vardzia was de eerste stop in Atskuri. Een vrijwel uitgestorven Georgisch dorpje met een oude kasteelruïne. Om daar te komen moesten we een stukje lopen. We staken een spoorweg over met daarbij een compleet vervallen perron (lees station) wat toch gewoon in het Georgische spoorwegboekje staat.... Daarna door naar Achaltsiche. Daar hebben we het Rabati paleis bezocht, bekend van de slotaflevering van "wie is de mol 2018". Dit paleis is weer helemaal gerestaureerd en we hebben daar een flinke tijd doorgebracht. Na de lunch nog een korte rit naar ons guesthouse Tirebi in Nakalakevi, vlakbij Vardzia. Daar bleek het guesthouse te zijn overgeboekt. Geen probleem, er was een soort van dependance "Tirebi 2" waar we 2 kamers konden krijgen. Eén probleem.... dit dependance lag aan de andere kant van de rivier bij de eigenaren thuis op hun boerderij en bleek alleen via een zeer gevaarlijke weg bereikbaar te zijn. Een weg waarover ikzelf nooit zou rijden..... De kamers daar waren best wel ok, maar omdat het zo afgelegen was en je dus altijd afhankelijk was van vervoer hebben we dit niet geaccepteerd. Dus toch weer terug naar het eigenlijke guesthouse. Later bleek dat het guesthouse was overboekt door de komt van een stel Portugezen op groepsreis.
Woensdag 1 augustus.
Eigenlijk wilden we vandaag gaan raften. Maar dat kon weer niet doorgaan omdat er een paar dagen geleden een boot was lek geslagen op de rotsen. Als alternatief een middagje paardrijden! (later meer...) In de ochtend eerst naar de grottenstad Vardzia. In de 12e eeuw hebben de toenmalige bewoners van deze streek duizenden huizen, kerken, paleizen enz in een berghelling uitgehouwen. Nog geen 100 jaar later verwoeste een aardbeving het complex. 2/3 van de stad werd toen compleet verwoest maar tegenwoordig zijn weer honderden ruimtes toegankelijk.
In de middag zouden Emma, Thijs en ik gaan paardrijden. Thijs besloot op het laatste moment om toch niet mee te gaan. Te warm en zo'n groot paard.... Emma en ik gingen eerst weer naar de boerderij. Vervolgens begon het avontuur. Bij de boerderij stond een oude Russische vrachtwagen (ik denk zeker 40-50 jaar oud). Deze werd gestart en Emma ging samen met de Portugezen en een Oostenrijks gezin achterin de laadbak. Ik had het "geluk" dat ik voorin de cabine mocht plaatsnemen. En opnieuw leek het alsof we in een aflevering van de gevaarlijkste wegen waren terecht gekomen..... In een uiterst traag tempo kroop de vrachtwagen de berghellingen op. Voordat we halverwege waren hielden een paar Portugezen het voor gezien en stapten uit. 2 andere Portugezen namen mijn plaats in de cabine in en ook ik kroop in de laadbak. Bij die stop bleek dat we nog niet eens op 1/3 van de tocht naar boven waren. Via een soort van grindpad, langs diepe afgronden reden we verder naar boven. Wel schitterende uitzichten over de ravijnen en kloven. Eenmaal boven konden we genieten van schitterende vergezichten. Even later werden de paarden gebracht. Het was de bedoeling dat de Portugezen en Oostenrijkers eerst een ritje zouden gaan maken en dat Emma en ik de paarden weer naar beneden zouden brengen. Omdat er toch een paar mensen op het laatste ogenblijk van de tocht afzagen waren er 2 paarden over. Emma en ik konden dus toch al mee. Of niet...… Toen ik op mijn paard zat klom de gids op het laatste paard en vertrokken we direct. Emma bleef met een stel Portugezen dus achter... Na ongeveer anderhalf uur kwam ik weer terug. Emma mocht samen met de gids en nog een paar begeleiders de paarden naar beneden brengen. Omdat een aantal Portugezen de afdaling te voet wilden doen, klom ik samen met de Oostenrijkers, een Portugees meisje en de gids van de groep weer in de laadbak van de vrachtauto en begonnen aan de afdaling. Al snel haalden we de groep paarden, met Emma, en de wandelaars in. Ondertussen was de lucht helemaal dichtgetrokken met donkere wolken en begon het in de verte te onweren. Vlak voordat het noodweer echt los brak waren wij weer bij de boerderij. Maar Emma was nog onderweg..... Wel een telefoon bij haar, maar vrijwel geen bereik..... Ik was inmiddels alleen nog op de boerderij samen met de opa van het gastgezin, de rest was al naar het guesthouse vertrokken voor het diner. Opa sprak alleen Georgisch en Russisch en ik kom niet verder dan "da" en "njet".... Eindelijk ontving ik een sms-bericht van Emma. Ze was ergens aan het schuilen voor het noodweer. Ondertussen maakten Manon en Thijs zich zorgen. Zij hadden ook een bericht van Emma gekregen dat zij aan het schuilen was maar wisten niet waar ik was... Toen duidelijk werd dat ik op de boerderij verbleef was het alleen nog afwachten wanneer Emma weer terug kwam. Het regende nog steeds, het onweer was opgehouden maar het werd inmiddels wel donker.... Om half 7 was ik terug bij de boerderij, Emma's bericht kwam om ongeveer half 8 maar inmiddels was het al na half 9.... Om iets voor negen zag ik eindelijk 2 paarden aankomen, bleken inderdaad Emma en de gids te zijn. Op het moment dat het dreigde te gaan regenen en onweren waren Emma en de begeleiders al gaan schuilen. Bijna 2 uur heeft zij op het schuiladres, een oude jeep, gezeten. In die tijd heeft de gids ter plekken eten voor haar gemaakt en kreeg zij een warm jack want het was gewoon koud geworden. Wat zij daar verder heeft meegemaakt zal ik hier maar niet opschrijven..... Ik kan alleen zeggen dat een paar dagen eerder de Georgische wetgeving m.b.t. drugs was aangepast..... Een heel bijzonder avontuur!!!
Groeten uit Vardzia,
Barry, Manon, Emma en Thijs
Vandaag hebben we Borjomi achter ons gelaten en zijn op weg gegaan naar onze laatste bestemming in Georgië, Vardzia. Borjomi viel een beetje tegen. In die omgeving zijn veel onderdelen van het programma "Wie is de mol" opgenomen maar voor ons viel er weinig te beleven. Twee uur in een boemeltreintje naar Bakuriani, een uur wachten, en weer twee uur terug trok ons niet erg. En ook de sterrenwacht in Abastumani bleek overdag gesloten voor publiek.
Onderweg naar Vardzia was de eerste stop in Atskuri. Een vrijwel uitgestorven Georgisch dorpje met een oude kasteelruïne. Om daar te komen moesten we een stukje lopen. We staken een spoorweg over met daarbij een compleet vervallen perron (lees station) wat toch gewoon in het Georgische spoorwegboekje staat.... Daarna door naar Achaltsiche. Daar hebben we het Rabati paleis bezocht, bekend van de slotaflevering van "wie is de mol 2018". Dit paleis is weer helemaal gerestaureerd en we hebben daar een flinke tijd doorgebracht. Na de lunch nog een korte rit naar ons guesthouse Tirebi in Nakalakevi, vlakbij Vardzia. Daar bleek het guesthouse te zijn overgeboekt. Geen probleem, er was een soort van dependance "Tirebi 2" waar we 2 kamers konden krijgen. Eén probleem.... dit dependance lag aan de andere kant van de rivier bij de eigenaren thuis op hun boerderij en bleek alleen via een zeer gevaarlijke weg bereikbaar te zijn. Een weg waarover ikzelf nooit zou rijden..... De kamers daar waren best wel ok, maar omdat het zo afgelegen was en je dus altijd afhankelijk was van vervoer hebben we dit niet geaccepteerd. Dus toch weer terug naar het eigenlijke guesthouse. Later bleek dat het guesthouse was overboekt door de komt van een stel Portugezen op groepsreis.
Woensdag 1 augustus.
Eigenlijk wilden we vandaag gaan raften. Maar dat kon weer niet doorgaan omdat er een paar dagen geleden een boot was lek geslagen op de rotsen. Als alternatief een middagje paardrijden! (later meer...) In de ochtend eerst naar de grottenstad Vardzia. In de 12e eeuw hebben de toenmalige bewoners van deze streek duizenden huizen, kerken, paleizen enz in een berghelling uitgehouwen. Nog geen 100 jaar later verwoeste een aardbeving het complex. 2/3 van de stad werd toen compleet verwoest maar tegenwoordig zijn weer honderden ruimtes toegankelijk.
In de middag zouden Emma, Thijs en ik gaan paardrijden. Thijs besloot op het laatste moment om toch niet mee te gaan. Te warm en zo'n groot paard.... Emma en ik gingen eerst weer naar de boerderij. Vervolgens begon het avontuur. Bij de boerderij stond een oude Russische vrachtwagen (ik denk zeker 40-50 jaar oud). Deze werd gestart en Emma ging samen met de Portugezen en een Oostenrijks gezin achterin de laadbak. Ik had het "geluk" dat ik voorin de cabine mocht plaatsnemen. En opnieuw leek het alsof we in een aflevering van de gevaarlijkste wegen waren terecht gekomen..... In een uiterst traag tempo kroop de vrachtwagen de berghellingen op. Voordat we halverwege waren hielden een paar Portugezen het voor gezien en stapten uit. 2 andere Portugezen namen mijn plaats in de cabine in en ook ik kroop in de laadbak. Bij die stop bleek dat we nog niet eens op 1/3 van de tocht naar boven waren. Via een soort van grindpad, langs diepe afgronden reden we verder naar boven. Wel schitterende uitzichten over de ravijnen en kloven. Eenmaal boven konden we genieten van schitterende vergezichten. Even later werden de paarden gebracht. Het was de bedoeling dat de Portugezen en Oostenrijkers eerst een ritje zouden gaan maken en dat Emma en ik de paarden weer naar beneden zouden brengen. Omdat er toch een paar mensen op het laatste ogenblijk van de tocht afzagen waren er 2 paarden over. Emma en ik konden dus toch al mee. Of niet...… Toen ik op mijn paard zat klom de gids op het laatste paard en vertrokken we direct. Emma bleef met een stel Portugezen dus achter... Na ongeveer anderhalf uur kwam ik weer terug. Emma mocht samen met de gids en nog een paar begeleiders de paarden naar beneden brengen. Omdat een aantal Portugezen de afdaling te voet wilden doen, klom ik samen met de Oostenrijkers, een Portugees meisje en de gids van de groep weer in de laadbak van de vrachtauto en begonnen aan de afdaling. Al snel haalden we de groep paarden, met Emma, en de wandelaars in. Ondertussen was de lucht helemaal dichtgetrokken met donkere wolken en begon het in de verte te onweren. Vlak voordat het noodweer echt los brak waren wij weer bij de boerderij. Maar Emma was nog onderweg..... Wel een telefoon bij haar, maar vrijwel geen bereik..... Ik was inmiddels alleen nog op de boerderij samen met de opa van het gastgezin, de rest was al naar het guesthouse vertrokken voor het diner. Opa sprak alleen Georgisch en Russisch en ik kom niet verder dan "da" en "njet".... Eindelijk ontving ik een sms-bericht van Emma. Ze was ergens aan het schuilen voor het noodweer. Ondertussen maakten Manon en Thijs zich zorgen. Zij hadden ook een bericht van Emma gekregen dat zij aan het schuilen was maar wisten niet waar ik was... Toen duidelijk werd dat ik op de boerderij verbleef was het alleen nog afwachten wanneer Emma weer terug kwam. Het regende nog steeds, het onweer was opgehouden maar het werd inmiddels wel donker.... Om half 7 was ik terug bij de boerderij, Emma's bericht kwam om ongeveer half 8 maar inmiddels was het al na half 9.... Om iets voor negen zag ik eindelijk 2 paarden aankomen, bleken inderdaad Emma en de gids te zijn. Op het moment dat het dreigde te gaan regenen en onweren waren Emma en de begeleiders al gaan schuilen. Bijna 2 uur heeft zij op het schuiladres, een oude jeep, gezeten. In die tijd heeft de gids ter plekken eten voor haar gemaakt en kreeg zij een warm jack want het was gewoon koud geworden. Wat zij daar verder heeft meegemaakt zal ik hier maar niet opschrijven..... Ik kan alleen zeggen dat een paar dagen eerder de Georgische wetgeving m.b.t. drugs was aangepast..... Een heel bijzonder avontuur!!!
Groeten uit Vardzia,
Barry, Manon, Emma en Thijs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
