Dag 5 en 6

Vrijdag 27 juli,

Vanochtend werden we gewekt door een flinke plensbui. En 's-morgens vroeg is het met 14-15 graden erg fris. Vandaag stond er iets op het programma waar Emma en Thijs erg naar uitkeken. Zij gingen namelijk paragliden. In Nederland was dit al geboekt, dachten we, maar een bevestiging hadden we nooit ontvangen. Daarom gisteren hier na aankomst nog maar een poging. Met de hulp van de dochter des huizes kwamen we in contact met een paraglide company. Afspraak was om 10 uur ergens in Gudauri(bijna een uur terugrijden). Na enig zoekwerk kwamen we aan op de afgesproken plaats. Een hotelcomplex in aanbouw waar we door een paar bouwvakkers werden geholpen om de juiste mensen te vinden. Na de kennismaking en de uitrusting verzameld te hebben reden wij achter hen aan naar de startplaats. Een paar kilometer buiten Gudauri, in de richting van Kazbegi. Vanwege het weer, bewolkt en vrijwel windstil, was alleen een afdaling naar beneden mogelijk.(normaal komen ze op dezelfde plaats terug) Emma en Thijs kregen hun uitrusting aan en een korte uitleg. En toen.... was Emma al "gevlogen", voordat wij er erg in hadden en vrijwel meteen ging ook Thijs de lucht in.
In een mum van tijd waren ze een eind weg gevlogen. Na ongeveer een kwartier zagen wij ze in de verte in de Truso vallei landen. Vervolgens duurde het ruim een uur voor ze weer, met een auto, boven waren. Ondertussen zaten Manon en ik te genieten van het uitzicht. Maar ook ons wachten werd beloond. Vlak voordat Emma en Thijs terugkwamen circelden er ineens 3 arenden boven ons hooft. Manon heeft een paar prachtige foto's kunnen maken. Emma en Thijs hebben hun vlucht gefilmd en deze zal binnenkort op youtube te zien zijn. Google maar op Atlantida paragliding 27072018
Daarna weer terug naar Kazbegi. Op het dorpsplein hebben we geluncht.
's-Middags zijn Emma en Thijs naar het Gveleti kerkje gelopen. Vanuit onze kamer kijken wij op dit kerkje op een bergtop (2170m) met daar achter de imposante Mount Kazbek. Vanaf ons guesthouse een kleine 7 kilometer bergop.... Manon en ik vonden dit iets te enthousiast.... Van de dochter hadden we gehoord dat er ook een weg naar boven ging. Maar deze was alleen te doen door geoefende rijders...... Maar pa vond het geen probleem om ons naar boven te brengen. Wat we toen meemaakten... We zijn trouwe kijkers van het tv-programma "de gevaarlijkste wegen" maar deze weg was niet door de selectie heen gekomen.... Te gevaarlijk!! Niet eens met een 4x4 maar gewoon met een minibusje reed pa de berg op. We kwamen slechts eenmaal vast te .zitten... Eenmaal boven kwamen we Emma en Thijs weer tegen die net daarvoor ook boven waren gekomen. Zij hadden de tocht voltooid via smalle paadjes langs gevaarlijke afgronden.. We hebben even het kerkje bezocht en genoten van het prachtige uitzicht. Helaas lag de besneeuwde top van de Mount Kazbek weer in de wolken. Daarna weer de tocht naar beneden. Emma en Thijs reden deze keer mee. Na een paar meter vroeg Thijs al hoelang het schommelen nog duurde.... Nou nog 25minuten... Vrijwel meteen stopten we om nog een paar wandelaars mee te nemen die het ook niet zagen zitten om weer naar beneden te lopen. Bleken Nederlanders te zijn..

Zaterdag 28 juli,

Voor vandaag stond er eigenlijk niets op het programma. We kwamen op het idee om te gaan raften maar dat kon niet doorgaan omdat het water te laag staat waardoor het gevaarlijk zou worden. We zijn in de auto gestapt en nog verder naar het noorden gereden. De E117, de Georgische militaire weg, staat bekend als een van de mooiste wegen ter wereld. En daar zijn wij het helemaal mee eens. We reden door de Darjali kloof met duizelingwekkende afgronden en schitterende vergezichten. Ongeveer 4 kilometer voor de Russische grens zijn we gekeerd. Een file vanwege wegwerkzaamheden. Ik zag het niet zitten om over een weg van steen en gruis te gaan rijden. Overigens is de E117 ook de enige geasfalteerde weg hier in de wijde omgeving, en een klein stukje naar Sno is ook geasfalteerd. Verder alleen maar grind en gruiswegen. Weer terug richting Gudauri en ter hoogte van de Jvaripas (2379m) hebben we de auto geparkeerd en hebben we aan de rand van een kleine afgrond zitten picknicken. Op de berghellingen liepen herders met honderden schapen. Na een paar uur weer terug naar ons guesthouse in Kazbegi. Onderweg voor de eerste keer moeten tanken. Met een benzine prijs van 2.51 Lari een lachertje (2,85 Lari is 1 €). Voor 80 Lari (€28,-) had ik de tank weer vol.

Morgen gaan we hier weer weg. Een lange rit van 255 km naar Borjomi staat dan op het programma. Nonstop is dat ongeveer 4 uur. Maar met de toestand van de wegen hier, de Armeense vrachtwagens, de roekeloze Russische automobilisten en de overstekende koeien, paarden en ezels, trekken we daar de hele dag voor uit.

Groetjes uit een winderig en fris Kasbegi,
Barry, Manon, Emma en Thijs